म र गफाडी रमेश दाइ- कथा

गाउँको बिच कुनामा, ठूलो कटहरको बोट छेउमा एउटा पुरानो घर थियो। त्यो घरको धूरीमा पक्कै पनि धेरै कुरा लेखेको घण्टी झुन्डिएको थियो। त्यस घरमा बस्थे रमेश दाइ, गाउँभरि गफाडी रमेश भनेर चिनिने उनका गफहरू भनेका कुनै कथा भन्दा कम थिएनन्। म भने, सानो उमेरको केटो, रमेश दाइको गफ सुन्दै ठूलो हुँदै थिएँ।

रमेश दाइको कथा सुरु हुनेबित्तिकै गाउँका सबै जना झुम्मिन्थे। म सधैं रमेश दाइको छेउमै बस्थेँ, उनीसँग धेरै कुराहरू सिक्न चाहन्थेँ। एउटा साँझको कुरा हो, हावा चलिरहेको थियो र झमझम पानी पर्न लागेको थियो। रमेश दाइ चौतारामा बसेर गफ गरिरहेका थिए। म पनि त्यहीँ थिएँ।

तिमीलाई थाहा छ नि, बाबु, रमेश दाइले मलाई हेरेर भने, यो गाउँमा एक पटक ठूलो राक्षस आएको थियो ।

राक्षस , मैले आश्चर्यचकित भएर सोधेँ।

हो, हो, रमेश दाइले आफ्नो पुरानो टोपी मिलाउँदै भने, यो कुनै साधारण राक्षस थिएन। उसको मुखबाट आगो निस्कन्थ्यो र उसको लम्बाई एक किलोमिटरभन्दा बढी थियो।

गाउँका केटाकेटी र बूढाबूढी सबै जना रमेश दाइको कथा सुन्दै थिए। म रमेश दाइको कथा सुन्दा कहिले डराउँथेँ त कहिले रमाइलो मान्थेँ।

रमेश दाइले कथा सुनाउन थाले, तब म अझै जवान थिएँ। एउटा साँझ म र मेरो साथी गोविन्द जंगलमा घुम्न गएका थियौँ। त्यो बेला हाम्रा हातमा एउटा तलवार थियो, त्यो पनि कुनै साधारण तलवार थिएन। त्यो तलवारमा जादू थियो, जसले मात्र राक्षसलाई हराउन सक्थ्यो।

सबैले आँखा ठूलो पारेर रमेश दाइको कथा सुन्दै थिए। उनी थप्दै गए, अचानक हामीलाई ठूलो गर्जन सुनियो। गोविन्दले मलाई भन्यो, रमेश, त्यहाँ हेर, त्यो राक्षस त हाम्रा छेउमा आइपुग्यो। मैले मेरो तलवार समातेँ र राक्षसको सामना गर्न तयार भएँ।

राक्षसले आकाशमा आफ्नो पञ्जा फटायो र हामीलाई झम्टिन खोज्यो। तर मैले तलवारलाई समाएर भने, तिमीलाई म सजिलै छोड्दिनँ। मैले तलवार चलाएँ र राक्षसको खुट्टा काटिदिएँ।

गाउँका सबै जना ताली बजाउँदै रमेश दाइको गफको मज्जा लिइरहेका थिए। म पनि रमेश दाइको कथा सुन्दै रमाइलो मान्दै थिएँ। त्यसपछि के भयो मैले चासोका साथ सोधेँ।

त्यसपछि,रमेश दाइले मुस्कुराउँदै भने, राक्षसले फेरि गर्जना गर्यो र मलाई समात्न खोज्यो। तर गोविन्दले आफ्नो तलवार चलाएर उसको हात काटिदियो। हामीले मिलेर राक्षसलाई हरायौँ र गाउँमा फर्कियौँ।

गाउँका सबै जनाले रमेश दाइको गफ सुनेर अन्त्यमा ठूलो ताली बजाए। म पनि रमेश दाइको साहसको कथा सुनेर प्रभावित भएँ।

रमेश दाइको गफ सकिएपछि म उहाँसँगै बसेर थप कुरा गर्न थालेँ। रमेश दाइ, के ती कथा साँच्चै हुन्रु मैले सोधेँ।

रमेश दाइ हाँस्दै भने, बाबु, कथा भनेको सत्यको रंगीन रूप हो। केही सत्य हुन्छ, केही कल्पना। जीवनलाई रमाइलो बनाउनु नै त कथा हो।

त्यस साँझ मैले रमेश दाइसँग धेरै कुरा सिकेँ। मैले बुझें कि रमेश दाइको गफमा मात्र मनोरञ्जन छैन, जीवनका गहिरा शिक्षा पनि हुन्छन्।

समय बित्दै गयो र म ठूलो भएँ। रमेश दाइका गफहरू सुन्दै म गाउँका अन्य बच्चाहरू जस्तै जवान भएँ। रमेश दाइको गफ सुनेर मसँग धेरै यादहरू जोडिए। एक दिनको कुरा हो, म रमेश दाइलाई भेट्न उनको पुरानो घरमा गएँ। त्यो दिन गाउँमा ठूलो मेला थियो र रमेश दाइको गफ बिना मेला अधुरो लाग्थ्यो।

रमेश दाइ त्यहीँ चौतारामा बसेर हाँस्दै थिए। हेर बाबु, तिमी कति ठूलो भइस्। उनले भने, आज म तिमीलाई एउटा नयाँ कथा सुनाउँछु।

म खुशीले रमेश दाइको छेउमा बसेँ। रमेश दाइले गफ सुरु गरे, एउटा समय थियो जब म सागरमा गएको थिएँ। त्यहाँ मैले एउटा विशालकाय माछालाई देखेँ। त्यो माछा सामान्य माछा थिएन, त्यो सुनको थियो।

सुनको माछा, मैले आश्चर्यचकित भएर सोधेँ।

हो, हो, रमेश दाइले भने, त्यो माछाले मलाई आफ्नो पीठमा राखेर समुद्रको गहिराइमा लिएर गयो। त्यहाँ मैले एक सुनको महल देखेँ, जहाँ माछाहरू बसोबास गर्थे। म त अचम्म परें।

गाउँका सबै जना रमेश दाइको कथा सुन्दै थिए। म रमेश दाइको साहस र साहसी यात्रा सुनेर प्रभावित भएँ।

रमेश दाइले थपे, त्यो सुनको महलमा माछाहरूले मलाई स्वागत गरे र मलाई आफ्नो राजा बनाए। तर मैले भने, म त गाउँको रमेश, म यहाँ बस्न सक्दिनँ। मलाई मेरो गाउँमा फर्कनु पर्छ। त्यसपछि तिनीहरूले मलाई सम्मानपूर्वक विदा गरे र म गाउँमा फर्कें।

सबैले फेरि ताली बजाए। म रमेश दाइको गफ सुनेर रमाइलो मान्दै थिएँ। रमेश दाइको कथा सधैं नयाँ र रोचक हुन्थ्यो।

समय बित्दै गयो र रमेश दाइको उमेर ढल्दै गयो। तर उनको गफ भने कहिल्यै पुरानो भएन। गाउँका केटाकेटीहरू सधैं उनको गफ सुन्न लालायित हुन्थे। रमेश दाइको कथा सुनेर हामीले जीवनका धेरै पाठ सिक्यौं साहस, मित्रता, र कल्पनाशीलता।

रमेश दाइको गफ सुन्ने मेरो उत्साह कहिल्यै मरेन। जीवनमा जसरी पनि रमेश दाइको गफमा झैं रोमांच र साहस खोजिरहेँ। रमेश दाइको कथा मात्र कथा थिएनन्, ती जीवनका अनमोल शिक्षा थिए।

आज म पनि रमेश दाइको जस्तै गफ गर्न सक्ने भइसकेको छु। रमेश दाइको गफले मलाई सधैं प्रेरणा दिइरहन्छ। रमेश दाइको साहस र कथा भन्ने कला मेरो जीवनको हिस्सा बनिसकेको छ। रमेश दाइको गफ सुनेर मैले केवल रमाइलो मात्र होइन, जीवनलाई अझै गहिरो रूपमा बुझ्न सकेँ।

गाउँमा अब म रमेश दाइको ठाउँमा गफाडी रमेशको रूपमा चिनिन्छु। रमेश दाइले मलाई कथा सुनाएर जुन प्रेरणा दिए, त्यो म सधैं सम्झिरहन्छु। रमेश दाइको कथा सुनाउदाको जस्तो खुसी, म पनि गाउँका बालबालिकालाई कथा सुनाउँदा महशुस गर्दछु। यसरी रमेश दाइको गफ हाम्रो जीवनमा सधैं बाँचिरहन्छ।