म र मेरो जीवन संघर्ष

मेरो नाम बिनोद हो। मैले सधैं सोच्ने गर्थें, जीवन सरल छ, केवल अघि बढ्न मात्र जरुरी छ। तर, जीवनले मलाई बुझायो कि कठिनाइहरू, पीडाहरू, र अनपेक्षित समस्याहरू नै जीवनको वास्तविक पाठशाला हुन्। जब म पहिलोपटक जीवनको कठिनाइसँग परिचित भएँ, तब म ३० वर्षको थिएँ। मेरो जीवनको सुरुवात सामान्य नै थियो। मेरो परिवार, साथीभाई, र मेरो सपनाहरू सबै सामान्य थिए। म एक सामान्य रोजगारीमा थिएँ, आफ्नो कामलाई माया गर्थें, र जीवनलाई भरपूर रूपमा जिउने कोशिश गर्थें।

तर अचानक, मेरो जीवनमा एक यस्तो मोड आयो जसले मेरो सम्पूर्ण जीवनलाई बदलिदियो। एक दिन, म सधैंजस्तै कामबाट फर्किरहेको थिएँ, जब मेरो घुँडामा एक किसिमको असहजता महसुस भयो। सुरुमा मैले यसलाई खासै गम्भीरतामा लिएन। मैले सोचेँ, सायद थकान होला, या सानो चोट। तर, त्यो असहजता विस्तारै बढ्दै गयो र म हिँड्नै नसक्ने अवस्थामा पुगें।

म डाक्टरकहाँ गएँ, र विभिन्न परीक्षणहरूपछि डाक्टरले भने, “तपाईंलाई रुमेटिक डिजिज भएको छ। यो रोगले तपाईंका जोर्नीहरूलाई असर गर्छ र समयसँगै समस्या बढ्दै जान सक्छ।”

त्यो खबरले मेरो मनलाई धक्का दियो। म छक्क परें, किनभने मैले कहिल्यै पनि यस्तो रोगको बारेमा सोचेको थिइनँ। मेरो मनमा अनेकौं प्रश्नहरू उठे—मेरो जीवन अब कसरी अगाडि बढ्ला? म कसरी यस रोगसँग लड्न सक्छु? के म फेरि पुरानै जीवनमा फर्कन सक्छु?

मेरो जीवनमा चुनौतीहरूको सिलसिला सुरु भयो। सधैं जोश र ऊर्जा भरिएका दिनहरू अब पीडाले भरिएका बने। सानो कामहरू गर्न पनि गाह्रो हुन थाल्यो। म जो व्यक्ति हरेक दिन काममा जान्थें, अब बिस्तरामा दिनभरि बस्नुपरिरहेको थियो। मेरो शरीरको पीडाले मात्र होइन, मेरो मनको पीडाले पनि मलाई अत्यन्तै सताउन थाल्यो।

घरमा मैले सधैंजसो गरेको कामहरू अब म गर्न सक्दिनथेँ। परिवारका सदस्यहरूले मलाई धेरै सहयोग गरे, तर म आफूलाई परिवारको बोझजस्तै महसुस गर्न थालें। छोराछोरीले पहिलेको जस्तो मेरो साथ पाउन छोडे। मेरो श्रीमतीले सधैं मेरो हेरचाह गरिरहिन्, तर म उनको आँखामा आएको दुःख देख्थें। उनी हरेक दिनको पीडालाई सहेर पनि मुस्कुराइरहन्थिन्, मलाई हिम्मत दिनको लागि।

काममा जान नसक्दा मेरो आर्थिक स्थिति पनि गिर्दै गयो। मलाई मेरो रोजगारी छुट्यो, र आर्थिक समस्याले मेरो परिवारलाई अझै बढी पीडित बनायो। म आफैंलाई कमजोर, असहाय, र बोझी महसुस गर्थें।

कहिलेकाहीँ, म सोच्दथें कि मर्नु नै उचित होला। यस्तो जीवनलाई बोकेर बाँच्नुभन्दा मर्नु नै ठिक होला। तर, जब म मेरो छोराछोरीको अनुहार हेर्थें, मलाई लाग्थ्यो, म यो निर्णय गर्न सक्दिनँ। उनीहरूको लागि, मसँग लड्नुपर्नेछ।

समय बित्दै जाँदा, मैले आफ्नो जीवनलाई नयाँ तरिकाले हेर्न थालें। मैले बुझें कि यस रोगसँगको संघर्ष मात्र शारीरिक छैन, यो मानसिक संघर्ष पनि हो। मैले विभिन्न उपचारहरू, योग, ध्यान, र सकारात्मक सोचको अभ्यास गर्न थाले।

मलाई डाक्टरहरूले भने, “यो रोगको कुनै निश्चित उपचार छैन, तर तपाईंले आफ्नो मानसिक स्थितिलाई बलियो बनाउन सक्नुभयो भने, तपाईं यसलाई राम्रोसँग सामना गर्न सक्नुहुन्छ।”

मैले डाक्टरहरूको सल्लाहलाई गम्भीरतासाथ लिएँ। मैले आफ्नो दिनचर्या परिवर्तन गरें। सन्तुलित आहार, नियमित व्यायाम, र सकारात्मक सोचलाई अपनाएँ। यसले मेरो शारीरिक स्थिति मात्र सुधार गरेन, मेरो मानसिक स्थितिमा पनि ठूलो सुधार आयो।

मैले आफ्नो परिवारसँग बिताएको समयलाई महत्व दिन थालें। उनीहरूको माया र सहयोगले मलाई अझ बलियो बनायो। मैले मेरो छोराछोरीलाई आफ्नो संघर्षको हिस्सा बनाउँदै, उनीहरूलाई जीवनको वास्तविकता र यसको मूल्यको बारेमा सिकाएँ।

हाम्रो परिवारमा छोटा-छोटा खुशीका क्षणहरू आउन थाले। मेरो स्वास्थ्यमा केही सुधार आउन थाल्यो। मेरो श्रीमतीले मेरो संघर्षलाई बुझेर मलाई निरन्तर समर्थन दिइरहिन्। हामीले जीवनलाई नयाँ दृष्टिकोणबाट हेर्न सिक्यौं।

समयको साथसाथै, मैले यो बुझ्न थाले कि संघर्षले मानिसलाई मात्र बलियो बनाउँदैन, यसले जीवनको अर्थ पनि सिकाउँछ। मैले आफ्नो पुरानो जीवनमा फर्कन त सकिनँ, तर मैले एक नयाँ जीवनको सुरुवात गरें।

मैले आफूसँग भएको रोगलाई जीवनको एक हिस्सा बनायो, तर मैले यो पनि सुनिश्चित गरें कि यो रोगले मेरो आत्मविश्वास र इच्छाशक्ति कहिल्यै हराउन नसक्ने। मैले पुनः आफ्नो परिवारसँग समय बिताउन थालें, जीवनका साना साना खुशीहरूलाई महसुस गर्न थालें।

अहिले, म आफैंलाई एक योद्धा मान्छु। म रुमेटिक डिजिजको कारणले शारीरिक रूपमा कमजोर हुन सकें, तर मानसिक रूपमा म अझ बलियो भएँ। जीवनमा आउने कठिनाइहरूलाई मैले एउटा अवसरको रूपमा लिन थालेँ—एक अवसर, जसले मलाई आफूलाई पहिलाभन्दा राम्रो बनाउने मौका दिन्छ।

मैले मेरो जीवनमा धेरै कुरा गुमाएँ, तर मैले आफैंलाई कहिल्यै गुमाउन दिएन। मैले आफ्नो संघर्षलाई प्रेरणा बनाउँदै, जीवनको हरेक पललाई महत्वपूर्ण बनाउने संकल्प गरें।

जीवनमा संघर्षहरू अनिवार्य छन्। कहिलेकाहीँ, तिनीहरू त्यति ठूला हुन्छन् कि तिनीहरूको बोझ सहन गाह्रो हुन्छ। तर, त्यो संघर्षको बीचमा पनि, आशाको एक किरण हुन्छ, जुन हामीलाई निरन्तर अघि बढ्न प्रेरित गर्छ।

मेरो जीवनले मलाई सिकायो कि संघर्षको अर्थ हार्नु होइन, बरु संघर्षको अर्थ हो आफूलाई पुनः खोज्नु। यो रोगले मलाई कमजोर बनायो, तर यसले मेरो आत्मा, मेरो इच्छाशक्ति, र मेरो आत्मविश्वासलाई अझ बलियो बनायो।

यस संघर्षको यात्रामा, मैले जीवनको वास्तविक अर्थ पाएको छु। जीवनमा आइपर्ने कठिनाइहरूका बावजूद पनि, हामीले हरेक पललाई माया गर्नुपर्छ, हरेक संघर्षलाई नयाँ अवसरको रूपमा लिनुपर्छ। म बाँचिरहेको छु, किनकि म सधैं अघि बढ्न चाहन्छु। मैले बुझेको छु कि “म र मेरो जीवन संघर्ष” केवल पीडाको कथा मात्र होइन, यो एउटा प्रेरणादायक यात्रा हो, जसले मलाई जीवनको असली सौन्दर्य महसुस गराएको छ।